Zondag 29 juli

Om even over zeven gaan we aan de ontbijttafel. Daarna alles inpakken. We blijven slechts een nacht weg, dus we stoppen allemaal onze spullen voor de overnachting in onze rugzakjes en leveren een koffer en vier grote tassen in om te bewaren en checken voor de derde keer in het hotel uit.

Om even over acht stopt er een hummer waar precies zes mensen in kunnen, ons gezin en de chauffeur, het wordt dus weer een prive rit. In de auto spreken we over de geschiedenis van Suriname, hoe de verhouding is tussen de verschillende bevolkingsgroepen en hoe hij tegen Bouterse aankijkt. Wat ons opvalt is dat de meeste mensen die we spreken vinden dat de verantwoordelijken voor de December moorden moet worden berecht, maar we horen ook dat Bouterse veel waardering krijgt van de bevolking vanwege de wijze waarop hij de verschillende bevolkingsgroepen tot een eenheid weet te krijgen, heel veel doet voor de jeugd en een man van zijn woord is, wat hij belooft doet hij.   

We rijden eerst naar Groningen, een zeer klein dorpje, maar wel de het belangrijkste dorp van die provincie. Hier zaten vroeger de boeroes, Nederlanders die hier in 1845 kwamen om zelf hun eigen plantages te gaan bewerken. Het dorpsplein staat vol met allerlei gedenktekens voor de Boeroes, de Hindostanen, de militairen, de indianen, de Javanen, de onafhankelijkheid, het afslaan van de staatsgreep enzovoorts. We kijken hier een half uurtje rond en rijden dan verder naar Coronie, waar we een korte sanitaire stop houden. Hier staat een vrouw met een kraampje waar van alles te koop is zoals pindabrokken, casave cake, cocossnoep, enzovoorts. We kopen alle vijf wat anders. Helaas zijn de lekker uitziende, met suiker bedekte balletjes die Joris koopt heel erg heet en vol met pitten, niet echt een succes, maar ja, je moet soms wat durven proberen….

Vervolgens rijden we door naar Nickerie. De weg langs de kust is een grote rij van de vroegere plantages, een enkele nog in gebruik. Als we dichter bij Nickerie komen staat het vol met rijstplantages die nog volop worden gebruikt. Anders dan op Bali worden deze planten gezaaid en gesprayed vanuit een vliegtuig. Een aantal hele grote bedrijven zien we onderweg. Rond een uur of een zijn we in Nickerie en gaan we eten in een Javaans restaurant. Het is een restaurant met mooie muur en plafond schilderingen en massieve van boomstammen gemaakte stoelen. Aan tafel spreken we over de verschillende rassen in Suriname en hoe deze in harmonie naast elkaar wonen. De gids vertelt dat er onderling respect is voor elkaars cultuur en godsdienst. Pas in de laatste twee generaties ontstaat er wat meer vermenging van de rassen.

Daarna rijden we naar het hotel, de Residence Inn, waar we ons kunnen opfrissen en even rustig kunnen gaan liggen. Dat doen we een uurtje en gaan dan het stadje (de derde stad in Suriname, Leliedorp is de tweede stad) bekijken. Het blijkt dat zondag een zeer slechte dag is om dit te doen, het is uitgestorven!  Door de stad lopen heel veel loslopende honden. Volgens onze gids zijn de meeste honden geen zwerfhonden en gaan ze, als ze zin hebben weer naar huis.  Wanneer we terugkomen in het hotel blijkt Laurien al sinds de lunch haar camera te missen. Ze hoopte dat deze nog in haar tas zou zitten of in de auto zou liggen, maar dat blijkt niet het geval. Hoogstwaarschijnlijk is deze op de wc in het restarant uit haar zak gegeleden, waarmee al haar foto’s van de vakantie verloren zijn!

Wat in mineurstemming gaan we naar een hindostaanse tempel, gelegen aan de rivier die Suriname scheidt van Brits Guana. We lopen het voorportaal binnen van de tempel. Verder mogen we niet, omdat we vlees en vis eten, behalve Inger, die als vegetarier de hele tempel mag bekijken. Daarna gaan we wachten op de zonsondergang die rond zeven uur plaatsvindt. Helaas is het aan de horizon bewolkt, maar we schieten toch wat mooie plaatjes. Daarna rijden we nog even langs bij het restaurant, maar de camera is en blijft weg.

Na het diner in het restaurant (volgens de gids met de beste frietjes die er hier zijn), gaan laurien en ik aangifte doen bij het politiebureau aan de overkant. Daarna gaan de kinderen kaarten en ik bloggen. Even voor elf uur gaan we slapen.