Maandag 23 juli

Om half negen staan we op.   Bijna alles is ingepakt voor de jungletocht. Snel ontbijten, want om kwart voor tien worden we opgehaald. Helaas staan we niet helemaal op tijd klaar omdat we opnieuw de tijd hebben onderschat die het uitchecken en het in bewaring geven van onze bagage kost.

Tussen tien en half elf zijn we op het piepkleine luchthaventje. We moeten een kopie van onze paspoorten inleveren, plaatsnemen en dan worden we per gezin opgeroepen om gewogen te worden. We moeten met ons vijven met onze bagage op de schaal gaan staan en daarna alleen onze bagage. Daarna mogen we weer terug naar de wachtkamer waar we lemonade en een broodje krijgen. Rond half 12 vertrekt het toestel, met naast de pilot elf passagiers. Bij de start hebben we een mooi overzicht over Paramaribo. We zien o.a. de omgeving van ons hotel en de brug over de Suriname rivier.

Na een half uurtje vliegen zien we links het stuwmeer liggen en nog even later vliegen we over Atjoni, waar we in de bood zijn gestapt toen we naar Anaula gingen en kort daarop de landingsstrip vlak bij het medisch centrum waar joris is behandeld. Daarna is het eigenlijk alleen nog maar jungle, helemaal niets meer te zien alleen een soort van broccoli daar beneden. Na een uurtje vliegen gaan we wat hobbelig door de wolken en zien we links de landingsstrip liggen. Met een flinke bocht komen we op de lijn van de strip en landen we op de strip.

De lodge ziet er geweldig mooi uit. Minder luxe als Anaula, maar de omgeving is nog mooier. We krijgen een uitleg van het programma en na de lunch worden we met de boot een paar minuten stroomopwaarts in zwemkleding en met zwemvest aan overboard gezet. Drijvend in het heerlijke water zwemmen we (tussen de prianha’s!) terug naar het kamp.

Daarna gaan we met de boot naar het lokale dorp, waar we een aantal zaken uitgelegd krijgen over de vaardigheden die men lokaal heeft:  pijl en boog maken voor verschillende doeleinden, locale broodvariant, kettingen rijgen van allerlei pitten, katoen spinnen en dan een hangmat maken. We zien de locale dorpskinderen voetballen op de landingsstrip.

Als we teruglopen naar het kamp om zeven uur gaat de zon onder met prachtige kleuren. We dineren om half acht en krijgen daarna een presentatie met een beamer over de locale natuur en een speelfilmpje gemaakt in Palumeu. David vertelt o.a. dat de Tapir (bosvarken) als een jager fluit begint terug te fluiten. Als hij door heeft dat het een jager is begint de Tapir van schrik te dansen en vergeet weg te rennen. Een gemakkelijke prooi voor de jager dus. Moe en voldaan gaan we op tijd naar bed.