Maandag 30 juli

 We zitten om half acht aan het ontbijt, want om acht uur worden we geacht om in de auto te zitten. Dat lukt niet helemaal, maar dat is het voordeel van een privetour. Na het ontbijt pakken we onze rugzakken en gaan we op pad met onze gids. We stoppen bij een loods aan de Nickerie-rivier, krijgen zwemvesten uit gereikt en gaan met een lokale gids en onze eigen gids richting het natuurgebied genaamd Bigi-pan. Dit is een uitgestrekt moerasgebied, dat tussen de rivier en de zee in ligt. Het is een moeras met brak water, waar het water doorgaans net brak genoeg is om bomen te laten groeien. Eens in de zoveel jaar, staat het zeewater te hoog en dan wordt het water te zout, waardoor de bomen sterven. In de jaren daarna, begint de vegetatie weer te groeien, waardoor een heel apart landschap ontstaat. De Nicerie-rivier heeft een open verbinding met zee en kent daardoor eb en vloed, Bigi Pan kent geen eb en vloed. Om van de Nicerie-rivier bij het Bigi pan gebied te komen moeten we eerst de boot via een helling omhoog takelen. Omdat het als we weggaan eb is, moet de toch wel zware boot met behulp van alle opvarenden op worden getrokken. We komen dan uit op een soort kanaal dat dwars door het gebied loopt uit. Aan weerszijden van de rijen struiken en bomen bevindt zich het moeras met vele

plassen. Wat opvalt is de sterke geur van het moerasgas. Op vele plaatsen zie je half vergane dode bomen staan en als we een van de vele plassen opvaren komen we regelmatig boomstronken tegen die net onderwater liggen waardoor we er tegen aan varen. In het gebied wonen norm veel vogels. Samen met de gids tellen we welke verschillende vogels we spotten. We komen op zeker 12 verschillende soorten, waaronder verschilende soorten reigers, een koekkoekachtige vogel, sterns, moerasbuizards, etc. Onze gids heeft een speigelreflexcamera bij zich met een flinke telelens en maakt hele mooie foto's. Ook met onze eenvoudige camera weten we een paar fraaie vogels te schieten. Na ruim twee uur rustig rondvaren komen we op een flink meer zonder bomen (formaat Brassemermeer??), waar midden op het meer een paar platforms zijn gemaakt met een soort campeer onderkomen. We stoppen op een van de platformen, die normaal afgesloten zijn op een aanlegsteiger na, maar deze worden regelmatig door lokale vissers opengebroken voor een feestje, hetgeen inderdaad is gebeurd. Voor het gemak hebben ze ook hun afval maar laten staan. Jammer, want het ziet er best leuk uit. Er kunnen hangmatten worden opgehangen, er is een barretje, er zijn toiletten en er is een drinkwater voorziening. Ziet er leuk uit voor een feestje. We varen nog een kleine twee uur over de kleine plassen, tussen de boomstronken maken veel foto's en gaan dan via de boothelling weer terug naar de rivier. Naar beneden gaat een stuk gemakkelijker en de laatste meters mogen we in de bood springen en glijden zo van de helling de rivier in. Een geweldig mooie tocht! Al met al zijn we wat laat bij het restaurant om te lunchen, waardoor we pas tussen half drie en drie uur terugrijden naar Parimaribo. Onderweg spotten we nog een kaaiman en weten die ook te vereeuwigen, een wens die al een tijdje bestond. We rijden ook door Wageningen, een mislukt experiment om een landbouw cooperatie in te richten. Wat rest is helaas vergane glorie, roest en bouwvallen.
Om zeven uur zijn we terug in Paramaribo. We nemen een douche en gaan rond negen uur eten bij een restaurant dat een goed kwartier lopen verderop aan de Suriname rivier ligt. Het is een leuk restaurant, je zit eigenlijk half buiten, slechts tientallen meters van de rivier ligt, daarom is het relatief koel. De bediening is goed, het eten is ook prima, alleen zien we al direct als we de menukaart krijgen dat de prijzen in US$ zijn, hetgeen hier in Paramaribo betekent dat je ruimschoots teveel betaalt. We doen rustig aan met bestellen, niet de allerduurste gerechten, maar de rekening blijkt niet zoals we verwacht hadden 2x maar mer dan 3x zoveel als we normaal gesproken betalen en als er dan ook nog een 18% toeslag bij opkomt (de kleine lettertjes onderaan het menu, moeten we al het geld dat we bij ons hebben bij elkaar schrapen en komen dan nog 2 surinaamse dollars tekort (twee euro kwartjes). We doen er een twee euro stuk bij en als de ober geen bezwaar maakt vertrekken we gauw. Wat lastig dat je hier nergens met pin of kreditkaart kunt betalen! Maar WEL lekker gegeten dus... Helaas betekent dit wel dat ons oorspronkelijke plannetje om met een taxi terug te gaan niet doorgaat. We lopen dus terug naar het hotel, waar Monique het voor gezien houdt. Ik haal m'n pinpas op en via een tussenstop bij de geldautomaat lopen de kinderen en ik naar Tangelo voor onze icecreamsoda's. Mjum!