Epiloog

Drieeneenhalve week waren we in Suriname. In die tijd zagen we alle hoeken van dit tropische land. We vlogen naar het zuiden, slechts tot 100km van de grens van Brazilië vandaan en logeerde in een plek met naar alle kanten slechts de jungle. We reden tot vlak bij de grens met Brits Guyana. We reden naar het uiterste Oosten en glipten een paar keer de grens naar Frans Guyana over en we spendeerde een aantal dagen in Paramaribo. We waagden ons leven door op de fiets door deze stad te rijden om de resten van ons Nederlandse coloniale verleden te aanschouwen. We sjeesden aan een kabel op tientallen meters hoog met een bloedvaart over de Suriname rivier, zwommen tussen de piranha's, we hadden een toekan en een sneeuwuil op onze arm, hielden een kaaiman vast, knuffelde met een luiaard en hadden een anaconda slang om onze nek. We spendeerde twee nachten tevergeefs op een tropisch strand om tropische zeeschildpadden te zien (slechte planning van ons reisbureau bleek). We maakte kennis met de vijf bevolkingsgroepen van Suriname en konstateerden dat men er heel vriendelijk is (merkwaardig genoeg relatief minder in winkels en restaurants..). We aten rijst met kip en kouseband tot we het niet meer konden zien. We aten roti met kip, tot we dat ook niet meer konden zien. Gelukkig kun je kip ook nog anders eten en een soms aten we ook vis... We bezochten (steeds vaker) Tangelo, waar we heel wat icecreamsoda’s weg tikten... We douchten soms drie keer per dag en soms ook drie keer per nacht. Is alles goed gegaan? We hebben twee keer een dokter moeten raadplegen voor pijnlijke oren, zijn een fotocamera, een sweater, een telefoonlader en een hoedje kwijt geraakt, dus, ja, het ging allemaal prima.

We koesteren de waardevolle en fijne herrinneringen aan een werkelijk fantastische reis en kijken nu al uit naar het prachtige fotoboek dat we met de 800 foto’s die we maakten gaan samenstellen. Ik bedank alle lezers en ik hoop dat de blog het lezen waard was.  

Zaterdag 4 augustus

Onze laatste ochtend in Paramaribo. Na het ontbijt zijn we naar de markt gelopen en ook gewoon nog wat tussen de mensen door de stad gelopen. Ik heb ook EINDELIJK een foto kunnen maken van de wegwijzer waar we al zo vaak langs zijn gereden. Bij deze kan ook die in het fotoalbum.

Ook proberen we het schaafijs dat je hier voor een kwartje (in euros) kunt kopen met allemaal smaakjes. Daarna kopen we een paar lekkere broodjes bij "Lekker", waar we nu op tijd zijn, gaan snel douchen, uitchecken en wat aan de late kant stappen we in het minibusje dat ons naar de luchthaven Zanderij gaat brengen. Daar aangekomen nog wat gedronken en wat gekaart. Na lang in de rij gestaan te hebben uiteindelijk door de paspoortcontrole en de securitycheck gekomen, gelukkig kun je hier wel water tappen of flesjes frisdrank kopen na de security check. De winkeltjes zijn niet de fancy winkels die je elders achter de douane ziet, ze verkopen alles wat je ook aan typisch Surinaamse artikelen elders in Suriname kunt kopen, voor best redelijke prijzen, prima idee! Er liggen opmerkelijk genoeg tevens illegale CD's en DVD's bij één van de taxfreeshops. Ook is er op het hele vliegveld gratis internet dat zelfs tot in het vliegtuig blijkt te werken! Van dat laatste kunnen ze op veel vliegvelden nog wat leren.
Vrijwel op tijd vertrek de vlucht, we bekijken een filmpje (ik zie: "The quick rabit jumps" oftwel "Seeking Justice" een spannende film. Als de film uit is en het diner op, nemen Monique en ik een slaappil, ik doe oordopjes in en een slaapmasker voor en weet zo toch nog vijf uurtjes slaap te pakken.

Vrijdag 3 augustus

Inger, Laurien en ik staan even voor drie uur 's nachts op om opnieuw naar Frans Guyana te reizen. Monique en Joris houden het voor gezien dit keer. We zijn rond vier uur op het strand en terwijl wij rondlopen op het strand speuren de gidsen het strand af om schildpadden te vinden. Net als de dag ervoor vinden we wel nestjes met achtergebleven schildpadden die onderin het nest zaten en daarom moeilijk uit het nest komen die we helpen. Het zijn er een stuk of twintig, waarvan twee dood en een heel sterk verzwakt.

Ondanks alle inspanningen krijgen we helaas de grote schildpaden niet te zien: het is het einde van het broedseizoen en bovendien volle maan, hetgeen de kans om schildpadden te zien te krijgen nog verder verkleint. Als de zon opkomt gaan we met de zon aan de ene kant en de maan aan de andere kant terug naar huis om te gaan slapen. Om zeven uur liggen we er in.  

Vóór negen uur zitten we aan het ontbijt en dan snel onze spullen inpakken. We varen naar de stad St. Laurent op Frans Guyana, waar we o.a. de gevangenis zien waar Papillon heeft vastgezeten voordat hij werd overgebracht naar het duivelseiland, waarvandaan hij uiteindelijk is ontsnapt. Rond half twee lunchen we met de inmiddels zeer bekende rijst met kip vlakbij onze boot in St Laurent. Daarna steken we weer over naar Albina in Suriname, waar een minibusje op ons wacht om ons terug te rijden naar Paramaribo. Op de terugweg doen we de reis minstens een half uur sneller, omdat de chauffeur als een bezetene rijdt, lijkt ons niet goed voor het busje. Later blijkt dat het ook niet goed geweest is voor mijn laptop: het ingebouwde toetsenbord is eenvoudig kapot getrild. Terug in Paramaribo checken we weer in en na een lekkere douche gaan we naar een Indonesisch restaurant in Zuid Paramaribo dat Sarinha heet. Het blijkt een van de beste restaurants te zijn waar we hebben gegeten en ook nog normaal geprijst.

Donderdag 2 augustus

Om half negen worden we gewekt voor het ontbijt. We hebben allemaal best wat last van de doorwaakte nacht. Het ontbijt is goed met broodjes met gebakken eitjes, vis, kaas, pannenkoekjes e.d. Om tien uur krijgen we van onze gids Jeffrey een rondleiding door de stad, waarbij hij o.a. vertelde over de gebruiken, rouwrituelen en feesten in het dorp. Als we teruglopen naar het dorp krijg ik twee aapjes achter me aan van de lokale dierentuin, die mijn waterflesje heel interessant vinden. We besluiten de mooie dierentuin die middag na de lunch te bezoeken.

De dierentuin is door een "bekeerde" jager begonnen. Hij is nog steeds de eigenaar. Hij vond hulpeloze jonge dieren tegen waarvoor hij ging zorgen. Nu zien de dieren hem haast als hun vader. Vrijwel alle dieren mogen lopen los en mogen vastgehouden worden geaaid. Dat geldt voor de sneeuwuil, de luiaard, de aapjes, de toekan, de kaaiman, anaconda, vogelspin, neusdiertje en de andere dieren.

Poseren met de sneeuwuil en de eigenaar van de zoo

Inger met de toekan

Laurien met een jonge kaaiman

Joris met de luiaard

We kijken onze ogen uit in de dierentuin en zijn maar net op tijd voor de volgende activiteit. We gaan met de boot naar het strand in Frans Guyana om daar te zwemmen tot het donker wordt. Er is ook een museum over schildpadden dat eigenlijk al dicht is, maar voor ons gaan ze nog even open. We zien er een video over de wijze waarop de grote zeeschildpad haar eieren legt.
We gaan dineren als we terugkomen. Er is na het diner een culturele avond in het door waarbij de indianen met mooie kostums aan optreden. De mannen slaan een vast ritme op de trommels en de vrouwen dansen in twee rijen. Aan het eind van de voorstelling mogen we zelf ook proberen en kunnen we handgemaakte artikelen kopen. We gaan op tijd naar bed, want vannacht krijgen we een tweede kans om de schildpadden te zien te krijgen.

Woensdag 1 augustus

Vroeg aan het ontbijt  (7 uur). Daarna inpakken, uitchecken en de tassen die in Paramaribo blijven in bewaring geven. Even na acht uur worden we opgehaald door een minibusje en dat ons naar Albina zal brengen. Albina ligt slechts 140 km van Paramaribo, maar de tocht duurt langer als de tocht naar Nickerie dat 2x zo ver weg ligt. De oorzaak is de belabberde conditie van de weg. Er wordt wel met man en macht gewerkt om dat te verbeteren door drie bedrijven, die elk een stuk van de weg voor hun rekening nemen. Het eerste stuk door een Surinaams bedrijf, zo te zien is het werk daar nog maar net begonnen. Het tweede stuk door een Nederlands bedrijf. Die zijn bezig met de laatste werkzaamheden, dat stuk kunnen we goed doorrijden. Het derde stuk wordt door een Chinees bedrijf gebouwd. Die hebben een aantal stukjes klaar, maar het lijkt of ze overal tegelijkertijd bezig zijn. We krijgen een goed beeld hoe zo’n weg wordt gemaakt want we komen onderweg alle stadia meerdere keren tegen. Het stikt ook van de zware vrachtwagens, bulldozers en walsen. Tientallen kilometers zigzaggen we om gigantische kuilen in de weg heen.

We komen door het gebied waar de Maronen wonen, het volk van de ontsnapte slaven. Dit is ook het gebied van waar in 1990 de burgeroorlog onder leiding van Ronny Brunswijk heeft gewoed. Op vele plaatsen zijn er noodbruggen te zien en gerepareerde gaten in de weg omdat het jungle commando bruggen heeft opgeblazen en de weg heeft gesaboteerd om het staatsleger tegen te houden. We zien ook een monument voor een Maronendorp dat door het staatsleger met de grond gelijk is gemaakt, waarbij tientallen bewoners (waar onder zwangere vrouwen, kinderen en bejaarden) zijn vermoord. De regering is daarvoor door het international gerechtshof veroordeeld en moest  nieuwe huizen voor de inwoners bouwen. Dat is gebeurd, maar de meeste inwoners willen na wat er is gebeurd niet meer terug.

Ook passeren we onderweg het stadje Moemba, waar veel amerikanen hebben gewoond om de bauxiet mijnen te exploiteren. Dat is vergane glorie, de Amerikanen zijn weg nu de bauxiet veel minder opbrengt.  Er wonen nu zo’n 15000 inwoners en bijvoorbeeld het bioscoopgebouw is nu een kledingszaak…

Na zo’n vier tot vijf uur rijden (met onderweg een ontbijtstop met een broodje en een kopje thee/koffie), komen we in Albina aan. Het bruist er van de bedrijvigheid, vooral omdat veel mensen hier de overtocht wagen naar Frans Guyana. De gids wijst de boten aan waarmee mensen illegaal oversteken, handig dat ze zo gemakkelijk te herkennen zijn! We lopen er rond en krijgen van onze gids een roti met kip als lunch.

Daarna stappen we in de boot voor een tocht van 5 kwartier over de rivier naar Galibi. Onderweg begint het te plenzen. Sommigen hebben regenkleding bij zich, maar de meesten niet en die worden behoorlijk nat.  De accomodatie ligt aan het zandstrand aan de rivier. Aan de overkant op zo’n 8 km is Frans Guyana te zien. We maken een ketting om de bagage vanuit de boot door te geven naar de kant. We worden welkom geheten in de eetzaal met een vruchtensapje met een stuk cake en vervolgens legt de gids het programma uit. Tot het diner om 7 uur hebben we vrij. Vannacht om 1 uur is het laag water en dan varen we een half uurtje naar een strandje waar we hopen de zeeschildpadden te zien die eieren komen  leggen. Helaas is het seizoen vrijwel afgelopen, jammer dat het reisbureau deze toch niet eerder in ons programma heeft gepland. Maar we hebben twee kansen: vannacht en de nacht erop.

Als het programma is uitgelegd begint het te regen en onweren en het blijft een groot gedeelte van de middag regenen. Een mooie kans om de blog bij te werken!!

‘s nachts om 1 uur vertrekken we voor een tocht van een half uur naar het strand van Frans Guiana, om schildpadden te vinden. 

We lopen er een paar uur heen en weer, hopend de grote "leadercase" schilpadden te vinden, maar het is zoals we hebben gevreesd te laat in het seizoen en we vinden ze niet. We vinden schokkend veel nesten die door de rondhangende zwerfhonden zijn opgegraven en geroofd. Juist omdat het zo laat in het seizoen is vinden we wel een heel stel net uitgekomen schilpadden, met name diegenen die onderop lagen (een nest bevat zo'n 50-100 eieren). We helpen ze een handje en ze verdwijnen snel naar de zee. Voldaan komen we rond half 5 in de ochtend flink moet in het guesthouse terug.

Dinsdag 31 juli

We waren gisteravond best moe, dus we sudderen nog wat in bed en gaan om 9 uur ontbijten. De meisjes sluiten zich ook bij ons aan, Joris komt kwart voor tien, vlak voor de ontbijttafel sluit in beeld. Vandaag is de laatste volledige dag in Paramaribo en ook de laatste werkdag in Paramaribo, dus willen we een aantal dingen nog doen. Het eerste is het kopen van postzegels, we zijn steeds net niet instaat om op het juiste moment een poskantoor te bezoeken en dat sluit om twee uur, dus dat doen we eerst. Bijzonder om 7000 km van huis een brievenbus aan te treffen met een speciale gleuf voor post naar Nederland. Daarna het tweede dat we nog steeds niet hebben gedaan: een bezoek brengen aan het fort Zeelandia. Hier is onder andere een herdenkingsplakkaat te vinden voor de decembermoorden. Verder een museumpje over de geschiedenis van het fort en een museumpje over de geschiedenis van de slavernij.

Het volgende dat we nog niet hebben gedaan in Paramaribo is een fietstocht naar de plantages aan de overkant van de rivier. We huren vijf fietsen voor een halve dag en fietsen naar de haven. Hier liggen vissersboodjes, die voor 30 SRD (6 euro) ons met de fietsen naar de overkant vervoeren. Een mooie tocht die vlak langs het in de tweede wereld oorlog in de rivier gezonken schip voert. Aan de andere kant gaan we een hapje in een klein restaurantje eten. Op de kaart staan verschillende broodjes, maar het meeste is al op. Er is nog een broodje kaas en er is verder nemen we Roti kip en voor Inger Roti met het laatste eitje... Vervolgens fietsen we in de richting naar de Peperpot, een van de grote plantages uit de 18e eeuw. Onderweg komen we nog bekenden tegen van de tocht naar Anaula, leuk om even bij te kletsen. Bij de Peperpot aangekomen probeert men ons via het nieuw aangelegde  natuurreservaat Peperpot naar de plantage te laten gaan voor 60 SRD, maar daar trappen we niet in en we fietsen gewoon via de onverharde weg naar de plantage, waar het huis van de toenmalige eigenaar is gererestaureerd en bekijken de loods waarin vroeger de koffie werd gebrand. Ook de slavenwoningen staan er nog en worden bewoond.

 We kijken wat rond op het terrein, stappen weer op de fietsen en pedellen terug naar de bootjes. Als we de fietsen weer hebben ingeleverd, belt oma Joris op zijn mobiel om even bij te praten, ook vanwege zijn verjaardag onlangs.
Voldaan lopen we terug naar het hotel en gaan nog even zwemmen bij Torarica. Die avond gaan we eten bij Martin's House of Indian food. De bediende die we aanvankelijk krijgen maakt zoveel hilarische fouten dat we naar verborgen camera's gaan zoeken, maar het blijkt geen opname voor "Poets" te zijn. Ook kan ze niet overweg met ons verzoek om ons te helpen met de menukaart. Gelukkig komt de eigenaar Martin er zelf bij en die adviseert ons wat we het beste kunnen kiezen. Enige tijd later komt de bediende met het een en het ander waarvan we nogal moeten puzzelen wat wat is. Dan komt er een tijd niets, dus we beginnen maar te eten. Later komt de rest en dan blijken we niet altijd de gerechten juist ingeschat te hebben. Zo heb ik bijvoorbeeld het gerecht van Laurien opgegeten.Dat merk ik pas als mijn gerecht komt... Al met al wel lekker gegeten en redelijk betaalbaar. Onze vaste taxi chauffeur Rajen komt ons ophalen en zet ons af bij Tangelo, voor onze icecreamsoda's...  

Maandag 30 juli

 We zitten om half acht aan het ontbijt, want om acht uur worden we geacht om in de auto te zitten. Dat lukt niet helemaal, maar dat is het voordeel van een privetour. Na het ontbijt pakken we onze rugzakken en gaan we op pad met onze gids. We stoppen bij een loods aan de Nickerie-rivier, krijgen zwemvesten uit gereikt en gaan met een lokale gids en onze eigen gids richting het natuurgebied genaamd Bigi-pan. Dit is een uitgestrekt moerasgebied, dat tussen de rivier en de zee in ligt. Het is een moeras met brak water, waar het water doorgaans net brak genoeg is om bomen te laten groeien. Eens in de zoveel jaar, staat het zeewater te hoog en dan wordt het water te zout, waardoor de bomen sterven. In de jaren daarna, begint de vegetatie weer te groeien, waardoor een heel apart landschap ontstaat. De Nicerie-rivier heeft een open verbinding met zee en kent daardoor eb en vloed, Bigi Pan kent geen eb en vloed. Om van de Nicerie-rivier bij het Bigi pan gebied te komen moeten we eerst de boot via een helling omhoog takelen. Omdat het als we weggaan eb is, moet de toch wel zware boot met behulp van alle opvarenden op worden getrokken. We komen dan uit op een soort kanaal dat dwars door het gebied loopt uit. Aan weerszijden van de rijen struiken en bomen bevindt zich het moeras met vele

plassen. Wat opvalt is de sterke geur van het moerasgas. Op vele plaatsen zie je half vergane dode bomen staan en als we een van de vele plassen opvaren komen we regelmatig boomstronken tegen die net onderwater liggen waardoor we er tegen aan varen. In het gebied wonen norm veel vogels. Samen met de gids tellen we welke verschillende vogels we spotten. We komen op zeker 12 verschillende soorten, waaronder verschilende soorten reigers, een koekkoekachtige vogel, sterns, moerasbuizards, etc. Onze gids heeft een speigelreflexcamera bij zich met een flinke telelens en maakt hele mooie foto's. Ook met onze eenvoudige camera weten we een paar fraaie vogels te schieten. Na ruim twee uur rustig rondvaren komen we op een flink meer zonder bomen (formaat Brassemermeer??), waar midden op het meer een paar platforms zijn gemaakt met een soort campeer onderkomen. We stoppen op een van de platformen, die normaal afgesloten zijn op een aanlegsteiger na, maar deze worden regelmatig door lokale vissers opengebroken voor een feestje, hetgeen inderdaad is gebeurd. Voor het gemak hebben ze ook hun afval maar laten staan. Jammer, want het ziet er best leuk uit. Er kunnen hangmatten worden opgehangen, er is een barretje, er zijn toiletten en er is een drinkwater voorziening. Ziet er leuk uit voor een feestje. We varen nog een kleine twee uur over de kleine plassen, tussen de boomstronken maken veel foto's en gaan dan via de boothelling weer terug naar de rivier. Naar beneden gaat een stuk gemakkelijker en de laatste meters mogen we in de bood springen en glijden zo van de helling de rivier in. Een geweldig mooie tocht! Al met al zijn we wat laat bij het restaurant om te lunchen, waardoor we pas tussen half drie en drie uur terugrijden naar Parimaribo. Onderweg spotten we nog een kaaiman en weten die ook te vereeuwigen, een wens die al een tijdje bestond. We rijden ook door Wageningen, een mislukt experiment om een landbouw cooperatie in te richten. Wat rest is helaas vergane glorie, roest en bouwvallen.
Om zeven uur zijn we terug in Paramaribo. We nemen een douche en gaan rond negen uur eten bij een restaurant dat een goed kwartier lopen verderop aan de Suriname rivier ligt. Het is een leuk restaurant, je zit eigenlijk half buiten, slechts tientallen meters van de rivier ligt, daarom is het relatief koel. De bediening is goed, het eten is ook prima, alleen zien we al direct als we de menukaart krijgen dat de prijzen in US$ zijn, hetgeen hier in Paramaribo betekent dat je ruimschoots teveel betaalt. We doen rustig aan met bestellen, niet de allerduurste gerechten, maar de rekening blijkt niet zoals we verwacht hadden 2x maar mer dan 3x zoveel als we normaal gesproken betalen en als er dan ook nog een 18% toeslag bij opkomt (de kleine lettertjes onderaan het menu, moeten we al het geld dat we bij ons hebben bij elkaar schrapen en komen dan nog 2 surinaamse dollars tekort (twee euro kwartjes). We doen er een twee euro stuk bij en als de ober geen bezwaar maakt vertrekken we gauw. Wat lastig dat je hier nergens met pin of kreditkaart kunt betalen! Maar WEL lekker gegeten dus... Helaas betekent dit wel dat ons oorspronkelijke plannetje om met een taxi terug te gaan niet doorgaat. We lopen dus terug naar het hotel, waar Monique het voor gezien houdt. Ik haal m'n pinpas op en via een tussenstop bij de geldautomaat lopen de kinderen en ik naar Tangelo voor onze icecreamsoda's. Mjum!

Zondag 29 juli

Om even over zeven gaan we aan de ontbijttafel. Daarna alles inpakken. We blijven slechts een nacht weg, dus we stoppen allemaal onze spullen voor de overnachting in onze rugzakjes en leveren een koffer en vier grote tassen in om te bewaren en checken voor de derde keer in het hotel uit.

Om even over acht stopt er een hummer waar precies zes mensen in kunnen, ons gezin en de chauffeur, het wordt dus weer een prive rit. In de auto spreken we over de geschiedenis van Suriname, hoe de verhouding is tussen de verschillende bevolkingsgroepen en hoe hij tegen Bouterse aankijkt. Wat ons opvalt is dat de meeste mensen die we spreken vinden dat de verantwoordelijken voor de December moorden moet worden berecht, maar we horen ook dat Bouterse veel waardering krijgt van de bevolking vanwege de wijze waarop hij de verschillende bevolkingsgroepen tot een eenheid weet te krijgen, heel veel doet voor de jeugd en een man van zijn woord is, wat hij belooft doet hij.   

We rijden eerst naar Groningen, een zeer klein dorpje, maar wel de het belangrijkste dorp van die provincie. Hier zaten vroeger de boeroes, Nederlanders die hier in 1845 kwamen om zelf hun eigen plantages te gaan bewerken. Het dorpsplein staat vol met allerlei gedenktekens voor de Boeroes, de Hindostanen, de militairen, de indianen, de Javanen, de onafhankelijkheid, het afslaan van de staatsgreep enzovoorts. We kijken hier een half uurtje rond en rijden dan verder naar Coronie, waar we een korte sanitaire stop houden. Hier staat een vrouw met een kraampje waar van alles te koop is zoals pindabrokken, casave cake, cocossnoep, enzovoorts. We kopen alle vijf wat anders. Helaas zijn de lekker uitziende, met suiker bedekte balletjes die Joris koopt heel erg heet en vol met pitten, niet echt een succes, maar ja, je moet soms wat durven proberen….

Vervolgens rijden we door naar Nickerie. De weg langs de kust is een grote rij van de vroegere plantages, een enkele nog in gebruik. Als we dichter bij Nickerie komen staat het vol met rijstplantages die nog volop worden gebruikt. Anders dan op Bali worden deze planten gezaaid en gesprayed vanuit een vliegtuig. Een aantal hele grote bedrijven zien we onderweg. Rond een uur of een zijn we in Nickerie en gaan we eten in een Javaans restaurant. Het is een restaurant met mooie muur en plafond schilderingen en massieve van boomstammen gemaakte stoelen. Aan tafel spreken we over de verschillende rassen in Suriname en hoe deze in harmonie naast elkaar wonen. De gids vertelt dat er onderling respect is voor elkaars cultuur en godsdienst. Pas in de laatste twee generaties ontstaat er wat meer vermenging van de rassen.

Daarna rijden we naar het hotel, de Residence Inn, waar we ons kunnen opfrissen en even rustig kunnen gaan liggen. Dat doen we een uurtje en gaan dan het stadje (de derde stad in Suriname, Leliedorp is de tweede stad) bekijken. Het blijkt dat zondag een zeer slechte dag is om dit te doen, het is uitgestorven!  Door de stad lopen heel veel loslopende honden. Volgens onze gids zijn de meeste honden geen zwerfhonden en gaan ze, als ze zin hebben weer naar huis.  Wanneer we terugkomen in het hotel blijkt Laurien al sinds de lunch haar camera te missen. Ze hoopte dat deze nog in haar tas zou zitten of in de auto zou liggen, maar dat blijkt niet het geval. Hoogstwaarschijnlijk is deze op de wc in het restarant uit haar zak gegeleden, waarmee al haar foto’s van de vakantie verloren zijn!

Wat in mineurstemming gaan we naar een hindostaanse tempel, gelegen aan de rivier die Suriname scheidt van Brits Guana. We lopen het voorportaal binnen van de tempel. Verder mogen we niet, omdat we vlees en vis eten, behalve Inger, die als vegetarier de hele tempel mag bekijken. Daarna gaan we wachten op de zonsondergang die rond zeven uur plaatsvindt. Helaas is het aan de horizon bewolkt, maar we schieten toch wat mooie plaatjes. Daarna rijden we nog even langs bij het restaurant, maar de camera is en blijft weg.

Na het diner in het restaurant (volgens de gids met de beste frietjes die er hier zijn), gaan laurien en ik aangifte doen bij het politiebureau aan de overkant. Daarna gaan de kinderen kaarten en ik bloggen. Even voor elf uur gaan we slapen.

Zaterdag 28 juli

UINNBNBOm 9 uur gaan we ontbijten, zoals altijd in het hotel. Een uitgebreid ontbijtbuffet, met genoeg keuze voor eenieder. Daarna zet Monique de was aan, zodat we de jungle uit onze kleren kunnen wassen. Rond 11 uur lopen we naar de stad om te shoppen. Laurien koopt een paar mooie schoenen met hoge hakken.  We kijken wat winkels, waaronder een boekenwinkel en dan willen we rond 1 uur een broodje gaan eten. We hebben er een tentje voor gezien, maar als we er aankomen draait de eigenaar de zaak net dicht. Rare jongens die Surinamers: om tegen de lunchtijd alles dicht te gooien. Dat komt omdat een broodje hier een snack is en geen maaltijd. We lopen door naar de waterkant en eten er bakabana met pindasaus, ook lekker! Als we aan het eten zijn komt er een man langs die zich voorstelt als kunstenaar en die wel een tekening van onze kinderen wil maken.Aan de lezer de beoordeling in hoeverre de tekenaar erin in is geslaagd de kinderen te "vangen".

 

 Daarna gaan we met de taxi naar het shopping centrum, de Hermitage mall. We komen Valentina, de dochter van mijn ex-collega.Robert tegen, die hier stage loopt in het ziekenhuis in Paramaribo. We bekijken wat winkels, eten een ijsje en laten ons dan weer door een taxi naar ons hotel brengen. We frissen ons op en worden om kwart voor zeven opgehaald bij ons hotel om uit eten te gaan in de wijk Blauwgrond, waar veel javaanse restaurantjes zijn gevestigd. Ook hier heeft de chauffeur maar gelijk gereserveerd, ook hier brengt hij ons naar ons tafeltje en spreekt met het restaurant af dat ze hem zullen bellen als we klaar zijn. Als we bestellen wacht ons een teleurstelling. We moeten allemaal wat anders nemen omdat dat gene wat we willen hebben er niet is. Gelukkig is het eten goed. Als we een toetje van de kaart willen kiezen blijkt dat er OOK niet te zijn, dus we betalen en laten Rajen ons naar Tangelo toerijden voor een paar heerlijke icecreamsoda's.

We lopen terug naar het hotel. Monique gaat de was strijken, ik bloggen, de meisjes slapen en Joris zich opfrissen om met een vriend van toneel, die ook op vakantie is in Suriname samen de stad in te gaan. Morgen moeten we vroeg op, want we gaan mee met een tweedaagse tocht naar Nickerie. Het kan dus zijn dat we een of twee dagen pas later kunnen bloggen....

Vrijdag 27 juli

Vandaag is Joris 22 jaar geworden. We laten hem dan ook lekker uitslapen terwijl Monique en ik ons aansluiten bij de kleine groep enthousiastelingen die na een kopje thee melden bij David om met hem aan de andere kant van de landingsbaan de dorpstuin te gaan aanschouwen. David legt opnieuw heel veel uit en laat o.a. zien hoe je een fluitje kunt maken van een groene bamboe stengel. Om half 8 zijn we terug en om 8 uur gaan we ontbijten.Na het ontbijt moeten we de hutten ontruimen en dan neemt David ons mee naar het dorp. We komen eerst langs de openbare school van Palumeu. We mogen kijken naar de klassen en een aantal leerlingen spelen ook buiten. Ik voel me niet prettig bij al het gefotografeer en doe dat wat terughoudend. Een aantal andere toeristen flitsen tegelijkertijd naar een klein meisje dat helemaal overstuur raakt. We lopen door naar het dorp zelf. We krijgen o.a. een demonstratie van muziekinstrumenten gemaakt van bamboe en en van een schildpadschild. Verder het maken van waaiers en het maken van casavebrood.

Tenslotte gaan we naar een lokaal souveniers marktje, waar een dertig tal lokale dames hun eigengemaakte kettinkjes e.d. aanbieden. Er wordt het e.a. gekocht, maar niet zoveel als de lokale dames hadden gehoopt...
We zijn rond half 12 terug in het dorp voor de lunch: maaltijdsoep met rijst en kip. Zoals altijd heeft Inger weer keurig een  vegetarisch alternatief, goed verzorgd.
Van Thijs en Jessica hebben we een tip gehad voor een geschikte taxichauffeur. Moniqu e en de meisjes hebben gebruik gemaakt van zijn diensten. In de taxi vertelde hij zijn levensverhaal. Hij werkte in Nederland bij Nutricia, maar kreeg een handicap na een bedrijfsongeval. Hij neemt zijn werk serieus, adviseert over de restuarants. Monique heeft met hem afgesproken dat hij ons naar een roti restaurant zal brengen. Hij komt ons rond 7 uur halen, verteldt dat hij gelijk maar een reservering voor ons heeft gemaakt. Als we bij het restaurant stoppen, stapt hij uit, loopt met ons mee naar binnen levert ons er af en spreekt met de bediening af dat ze hem een seintje geven als we klaar zijn, dan komt hij ons ophalen. Het is een simpel restaurant, het is er (nog) tamelijk rustig (de Surinamers gaan pas om acht uur of later eten)., maar de roti is goed). Als we uitgegeten zijn brengt Rajen (onze taxichauffeur) ons naar Tangelo waar we het toetje (Icecreamsoda) gaan eten, mjam!

Donderdag 26 juli

We staan om tien voor zes op en staan om 6 uur klaar bij de boot. Op een enkeling na gaat iedereen mee. We varen een klein kwartiertje stroomopwaarts op de Palumeu rivier en dan zet David de motor uit. Het is net licht geworden. Met de stroom mee drijven we langzaam terug. We hebben thee en koffie bij ons en terwijl we dat drinken luisteren en kijken we naar de jungle. Er zijn heel veel verschillende vogels te horen en te zien. In de verte horen we een brulaap, ongelofelijk wat een herry zo’n beest maakt. Gelukkig  hebben we ‘s nachts of ‘s ochtends nog geen gehoord in de buurt van het logement. We zien aapjes in de bomen, toekan’s en horen een specht. Er is naast ons verder geen mens te horen of te zien. Tegen half 8 varen we terug naar het kamp en gaan ontbijten.

Om negen uur stappen we weer in de boot. We gaan een boswandeling maken. David verteld veel over de bomen, palmen en lianen en wat je er mee kunt doen. Je kunt de schors, de hars, de bladeren, de vruchten en de pitten voor van alles gebruiken. Hij lakt de nagels van Laurien met oranje hars. De bast van een andere boom is geschikt voor de ontsmetting van wonden. De knol van weer een andere boom is prima om het gif van een slangebeet uit een wond te zuigen. David laat zien hoe palmbladeren kunnen worden gebruikt om daken, jurkjes en hoofdbanden te vlechten. Ook de eerder in het blog genoemde telefoonboom wordt gedemonstreerd. Half twaalf zijn we terug en we frissen 0ns op voor de lunch. Na de lunch gaan we hangmatteren en een kaartje leggen.

Om vier uur worden en aantal kano’s stroomopwaarts gesleept door de boot. Op eigen kracht peddelen we met de stroom mee terug naar het Palumeu resort.          

Woensdag 25 juli

Na het ontbijt gaan we in de boot en zullen een uur stroomafwaarts gaan varen. Onderweg stoppen we als onze gids David in een boom en luiaard ontdekt.  Ruim 20 minuten kijken we en kijken we en een enkeling zegt iets te zien, de meesten zien hem niet. Ikzelf zie iets dat lijkt op een termietennest en dat schijnt toch de luiaard te zijn. We komen uiteindelijk uit bij een strandje waar  David vaker expedities mee naar toe neemt. Er is een overdekte ruimte met bankjes en een barbeque, een toilet en de leiding hangt al snel voldoende hangmatten op voor iedereen. Als we de barbeque zullen inspecteren vraagt David om onze camera’s bij de hand te houden zonder erbij te zeggen waarom.  Hij opent de barbeque en een dikke bosrat kijkt ons verbaast aan en rolt van schrik van de barbeque en holt het bos in.

Daarna  gaan we vissen, lezen en slapen. Ondertussen bakt de leiding onze lunch. Een lekkere lunch met voorgebakken aardappelen, lekkere salade en gegrilde kip. Na de lunch gaan onze reisgenoot uit Denekamp, Monique en ik onderleiding van Roy een wandeling maken door het bos. Het nederlands van Roy is matig, daarom krijg ik van hem de beschrijving van de genummerde bomen die we onderweg tegenkomen, die ik voorlees.  De jongste twee van de groep, Max en zijn broer, vangen ondertussen kleine visjes in de rivier. Als we terugkomen gaan we met de boot nog 15 minuten verderop om in een waterval te zwemmen  (“prive jacuzi” volgens David). Het water is heerlijk en we gaan zwemmen. David gebruikt de kleine visjes om in een mum van tijd twee gigantische vissen te vangen. De anderen hebben minder geluk.  Rond half vijf varen we terug naar het strandje, kleden ons aan, pakken onze spullen en we varen terug naar Palumeu. Onderweg zien we nog een grote zwarte aap in de boom. Om 6 uur zijn we voldaan terug in het dorp. Na het diner is de avond programmavrij, omdat we morgen heel vroeg al gaan vertrekken.