Epiloog

Drieeneenhalve week waren we in Suriname. In die tijd zagen we alle hoeken van dit tropische land. We vlogen naar het zuiden, slechts tot 100km van de grens van Brazilië vandaan en logeerde in een plek met naar alle kanten slechts de jungle. We reden tot vlak bij de grens met Brits Guyana. We reden naar het uiterste Oosten en glipten een paar keer de grens naar Frans Guyana over en we spendeerde een aantal dagen in Paramaribo. We waagden ons leven door op de fiets door deze stad te rijden om de resten van ons Nederlandse coloniale verleden te aanschouwen. We sjeesden aan een kabel op tientallen meters hoog met een bloedvaart over de Suriname rivier, zwommen tussen de piranha's, we hadden een toekan en een sneeuwuil op onze arm, hielden een kaaiman vast, knuffelde met een luiaard en hadden een anaconda slang om onze nek. We spendeerde twee nachten tevergeefs op een tropisch strand om tropische zeeschildpadden te zien (slechte planning van ons reisbureau bleek). We maakte kennis met de vijf bevolkingsgroepen van Suriname en konstateerden dat men er heel vriendelijk is (merkwaardig genoeg relatief minder in winkels en restaurants..). We aten rijst met kip en kouseband tot we het niet meer konden zien. We aten roti met kip, tot we dat ook niet meer konden zien. Gelukkig kun je kip ook nog anders eten en een soms aten we ook vis... We bezochten (steeds vaker) Tangelo, waar we heel wat icecreamsoda’s weg tikten... We douchten soms drie keer per dag en soms ook drie keer per nacht. Is alles goed gegaan? We hebben twee keer een dokter moeten raadplegen voor pijnlijke oren, zijn een fotocamera, een sweater, een telefoonlader en een hoedje kwijt geraakt, dus, ja, het ging allemaal prima.

We koesteren de waardevolle en fijne herrinneringen aan een werkelijk fantastische reis en kijken nu al uit naar het prachtige fotoboek dat we met de 800 foto’s die we maakten gaan samenstellen. Ik bedank alle lezers en ik hoop dat de blog het lezen waard was.  

Zaterdag 4 augustus

Onze laatste ochtend in Paramaribo. Na het ontbijt zijn we naar de markt gelopen en ook gewoon nog wat tussen de mensen door de stad gelopen. Ik heb ook EINDELIJK een foto kunnen maken van de wegwijzer waar we al zo vaak langs zijn gereden. Bij deze kan ook die in het fotoalbum.

Ook proberen we het schaafijs dat je hier voor een kwartje (in euros) kunt kopen met allemaal smaakjes. Daarna kopen we een paar lekkere broodjes bij "Lekker", waar we nu op tijd zijn, gaan snel douchen, uitchecken en wat aan de late kant stappen we in het minibusje dat ons naar de luchthaven Zanderij gaat brengen. Daar aangekomen nog wat gedronken en wat gekaart. Na lang in de rij gestaan te hebben uiteindelijk door de paspoortcontrole en de securitycheck gekomen, gelukkig kun je hier wel water tappen of flesjes frisdrank kopen na de security check. De winkeltjes zijn niet de fancy winkels die je elders achter de douane ziet, ze verkopen alles wat je ook aan typisch Surinaamse artikelen elders in Suriname kunt kopen, voor best redelijke prijzen, prima idee! Er liggen opmerkelijk genoeg tevens illegale CD's en DVD's bij één van de taxfreeshops. Ook is er op het hele vliegveld gratis internet dat zelfs tot in het vliegtuig blijkt te werken! Van dat laatste kunnen ze op veel vliegvelden nog wat leren.
Vrijwel op tijd vertrek de vlucht, we bekijken een filmpje (ik zie: "The quick rabit jumps" oftwel "Seeking Justice" een spannende film. Als de film uit is en het diner op, nemen Monique en ik een slaappil, ik doe oordopjes in en een slaapmasker voor en weet zo toch nog vijf uurtjes slaap te pakken.

Vrijdag 3 augustus

Inger, Laurien en ik staan even voor drie uur 's nachts op om opnieuw naar Frans Guyana te reizen. Monique en Joris houden het voor gezien dit keer. We zijn rond vier uur op het strand en terwijl wij rondlopen op het strand speuren de gidsen het strand af om schildpadden te vinden. Net als de dag ervoor vinden we wel nestjes met achtergebleven schildpadden die onderin het nest zaten en daarom moeilijk uit het nest komen die we helpen. Het zijn er een stuk of twintig, waarvan twee dood en een heel sterk verzwakt.

Ondanks alle inspanningen krijgen we helaas de grote schildpaden niet te zien: het is het einde van het broedseizoen en bovendien volle maan, hetgeen de kans om schildpadden te zien te krijgen nog verder verkleint. Als de zon opkomt gaan we met de zon aan de ene kant en de maan aan de andere kant terug naar huis om te gaan slapen. Om zeven uur liggen we er in.  

Vóór negen uur zitten we aan het ontbijt en dan snel onze spullen inpakken. We varen naar de stad St. Laurent op Frans Guyana, waar we o.a. de gevangenis zien waar Papillon heeft vastgezeten voordat hij werd overgebracht naar het duivelseiland, waarvandaan hij uiteindelijk is ontsnapt. Rond half twee lunchen we met de inmiddels zeer bekende rijst met kip vlakbij onze boot in St Laurent. Daarna steken we weer over naar Albina in Suriname, waar een minibusje op ons wacht om ons terug te rijden naar Paramaribo. Op de terugweg doen we de reis minstens een half uur sneller, omdat de chauffeur als een bezetene rijdt, lijkt ons niet goed voor het busje. Later blijkt dat het ook niet goed geweest is voor mijn laptop: het ingebouwde toetsenbord is eenvoudig kapot getrild. Terug in Paramaribo checken we weer in en na een lekkere douche gaan we naar een Indonesisch restaurant in Zuid Paramaribo dat Sarinha heet. Het blijkt een van de beste restaurants te zijn waar we hebben gegeten en ook nog normaal geprijst.

Donderdag 2 augustus

Om half negen worden we gewekt voor het ontbijt. We hebben allemaal best wat last van de doorwaakte nacht. Het ontbijt is goed met broodjes met gebakken eitjes, vis, kaas, pannenkoekjes e.d. Om tien uur krijgen we van onze gids Jeffrey een rondleiding door de stad, waarbij hij o.a. vertelde over de gebruiken, rouwrituelen en feesten in het dorp. Als we teruglopen naar het dorp krijg ik twee aapjes achter me aan van de lokale dierentuin, die mijn waterflesje heel interessant vinden. We besluiten de mooie dierentuin die middag na de lunch te bezoeken.

De dierentuin is door een "bekeerde" jager begonnen. Hij is nog steeds de eigenaar. Hij vond hulpeloze jonge dieren tegen waarvoor hij ging zorgen. Nu zien de dieren hem haast als hun vader. Vrijwel alle dieren mogen lopen los en mogen vastgehouden worden geaaid. Dat geldt voor de sneeuwuil, de luiaard, de aapjes, de toekan, de kaaiman, anaconda, vogelspin, neusdiertje en de andere dieren.

Poseren met de sneeuwuil en de eigenaar van de zoo

Inger met de toekan

Laurien met een jonge kaaiman

Joris met de luiaard

We kijken onze ogen uit in de dierentuin en zijn maar net op tijd voor de volgende activiteit. We gaan met de boot naar het strand in Frans Guyana om daar te zwemmen tot het donker wordt. Er is ook een museum over schildpadden dat eigenlijk al dicht is, maar voor ons gaan ze nog even open. We zien er een video over de wijze waarop de grote zeeschildpad haar eieren legt.
We gaan dineren als we terugkomen. Er is na het diner een culturele avond in het door waarbij de indianen met mooie kostums aan optreden. De mannen slaan een vast ritme op de trommels en de vrouwen dansen in twee rijen. Aan het eind van de voorstelling mogen we zelf ook proberen en kunnen we handgemaakte artikelen kopen. We gaan op tijd naar bed, want vannacht krijgen we een tweede kans om de schildpadden te zien te krijgen.

Woensdag 1 augustus

Vroeg aan het ontbijt  (7 uur). Daarna inpakken, uitchecken en de tassen die in Paramaribo blijven in bewaring geven. Even na acht uur worden we opgehaald door een minibusje en dat ons naar Albina zal brengen. Albina ligt slechts 140 km van Paramaribo, maar de tocht duurt langer als de tocht naar Nickerie dat 2x zo ver weg ligt. De oorzaak is de belabberde conditie van de weg. Er wordt wel met man en macht gewerkt om dat te verbeteren door drie bedrijven, die elk een stuk van de weg voor hun rekening nemen. Het eerste stuk door een Surinaams bedrijf, zo te zien is het werk daar nog maar net begonnen. Het tweede stuk door een Nederlands bedrijf. Die zijn bezig met de laatste werkzaamheden, dat stuk kunnen we goed doorrijden. Het derde stuk wordt door een Chinees bedrijf gebouwd. Die hebben een aantal stukjes klaar, maar het lijkt of ze overal tegelijkertijd bezig zijn. We krijgen een goed beeld hoe zo’n weg wordt gemaakt want we komen onderweg alle stadia meerdere keren tegen. Het stikt ook van de zware vrachtwagens, bulldozers en walsen. Tientallen kilometers zigzaggen we om gigantische kuilen in de weg heen.

We komen door het gebied waar de Maronen wonen, het volk van de ontsnapte slaven. Dit is ook het gebied van waar in 1990 de burgeroorlog onder leiding van Ronny Brunswijk heeft gewoed. Op vele plaatsen zijn er noodbruggen te zien en gerepareerde gaten in de weg omdat het jungle commando bruggen heeft opgeblazen en de weg heeft gesaboteerd om het staatsleger tegen te houden. We zien ook een monument voor een Maronendorp dat door het staatsleger met de grond gelijk is gemaakt, waarbij tientallen bewoners (waar onder zwangere vrouwen, kinderen en bejaarden) zijn vermoord. De regering is daarvoor door het international gerechtshof veroordeeld en moest  nieuwe huizen voor de inwoners bouwen. Dat is gebeurd, maar de meeste inwoners willen na wat er is gebeurd niet meer terug.

Ook passeren we onderweg het stadje Moemba, waar veel amerikanen hebben gewoond om de bauxiet mijnen te exploiteren. Dat is vergane glorie, de Amerikanen zijn weg nu de bauxiet veel minder opbrengt.  Er wonen nu zo’n 15000 inwoners en bijvoorbeeld het bioscoopgebouw is nu een kledingszaak…

Na zo’n vier tot vijf uur rijden (met onderweg een ontbijtstop met een broodje en een kopje thee/koffie), komen we in Albina aan. Het bruist er van de bedrijvigheid, vooral omdat veel mensen hier de overtocht wagen naar Frans Guyana. De gids wijst de boten aan waarmee mensen illegaal oversteken, handig dat ze zo gemakkelijk te herkennen zijn! We lopen er rond en krijgen van onze gids een roti met kip als lunch.

Daarna stappen we in de boot voor een tocht van 5 kwartier over de rivier naar Galibi. Onderweg begint het te plenzen. Sommigen hebben regenkleding bij zich, maar de meesten niet en die worden behoorlijk nat.  De accomodatie ligt aan het zandstrand aan de rivier. Aan de overkant op zo’n 8 km is Frans Guyana te zien. We maken een ketting om de bagage vanuit de boot door te geven naar de kant. We worden welkom geheten in de eetzaal met een vruchtensapje met een stuk cake en vervolgens legt de gids het programma uit. Tot het diner om 7 uur hebben we vrij. Vannacht om 1 uur is het laag water en dan varen we een half uurtje naar een strandje waar we hopen de zeeschildpadden te zien die eieren komen  leggen. Helaas is het seizoen vrijwel afgelopen, jammer dat het reisbureau deze toch niet eerder in ons programma heeft gepland. Maar we hebben twee kansen: vannacht en de nacht erop.

Als het programma is uitgelegd begint het te regen en onweren en het blijft een groot gedeelte van de middag regenen. Een mooie kans om de blog bij te werken!!

‘s nachts om 1 uur vertrekken we voor een tocht van een half uur naar het strand van Frans Guiana, om schildpadden te vinden. 

We lopen er een paar uur heen en weer, hopend de grote "leadercase" schilpadden te vinden, maar het is zoals we hebben gevreesd te laat in het seizoen en we vinden ze niet. We vinden schokkend veel nesten die door de rondhangende zwerfhonden zijn opgegraven en geroofd. Juist omdat het zo laat in het seizoen is vinden we wel een heel stel net uitgekomen schilpadden, met name diegenen die onderop lagen (een nest bevat zo'n 50-100 eieren). We helpen ze een handje en ze verdwijnen snel naar de zee. Voldaan komen we rond half 5 in de ochtend flink moet in het guesthouse terug.